Ήταν κάποτε σ” ένα χωριό ένας ιερέας πολύ ευλαβής και πολύ καλός πνευματικός. “Όλοι τον αγαπούσαν και τον σέβονταν, γιατί ήταν και πολύ ταπεινός και χαρισματικός.
Κάποτε στην προσευχή του τον επισκέφτηκε ο ίδιος ο Θεός και του είπε να του ζητήσει ότι θέλει κι Εκείνος θα του το κάμει, σαν ανταπόδοση στη μακροχρόνια υπηρεσία και την πίστη του. Ο ιερέας σκέφτηκε λίγο κι ύστερα του είπε:
– Έχω κάτι συγγενείς στην “Αμερική πού έχω δεκαετίες ολόκληρες να τούς δω. Σε αεροπλάνο δεν μπαίνω όμως, ούτε και σε πλοίο. Σε παρακαλώ λοιπόν να μου φτιάξεις έναν αμαξιτό δρόμο από δω ίσαμε την Αμερική, για να πάω να τούς δω.
– Ξέρεις, δεν είναι ότι είναι μεγάλο έργο με αντιστήριξη, στύλους και αντηρίδες στον ωκεανό, άλλα θα χωρίσει και το βόρειο ημισφαίριο από το νότιο. Πως θα περνάνε μετά τα καράβια; Εάν επιμένεις θα σου τον κάνω το δρόμο, αλλά αν θέλεις κάτι άλλο, σκέψου το λίγο.
– Τότε, λέει ο ιερέας, σε παρακαλώ, δώσε μου το χάρισμα να καταλαβαίνω τις γυναίκες όταν εξομολογούνται, γιατί δυσκολεύομαι πολύ.
– Α, καλά, απάντησε ο Ύψιστος. . . Δε μου λες, πόσες λωρίδες κυκλοφορίας θέλεις να έχει ο δρόμος;
(πηγή:orthodoxiagkalia.gr)
Labels: ΩΦΕΛΙΜΑ
comment closed